(I tried hard na gawin itong mala-anecdote, para hindi serious. Pero sadyang seryoso ang na-come up ng utak ko eh.)
Ilang buwan itong pinaghandaan. Maraming luha ang naiiyak ng mga tao. Pero sa kabila ng lahat ng hirap, God's plan still reigned. NATULOY ANG ALAY MUSIKA XXV IMMERSION.
The night before immersion.
1:30 AM na hindi pa ako tulog. Nagtatalo ang utak ko kung magde-data gath pa ako ng 8-10 AM, 10 AM kasi ang calltime ng Lisieux. I texted my partner.
"Jeric, sorry di na talaga kaya ng 8-10 bukas. Sobrang hapit na ng sched eh. Concert na kasi ng Lisieux bukas."
Pumayag naman yung partner ko na siya na lang ang pumunta (pero di din siya nakapunta). Naisip ko, marami pa akong aayusin kay Cabs. Ihahanda ko pa ang mga dadalhin. Isa pa, ayokong humarap sa mga bilanggo na haggard ako.
Anyway, dumating ako sa chapel ng maaga. May Lisieux na. Unti-unting dumami ang mga tao. Nagkantahan. Nagdasal sa PEA. Nagpraktis ang mga soloists. Ooops, bakit natataranta sina Roent, Ninya at Vince? Kinakabahan ako.
Na-appease ako nung pinag-pray kami ni Brother. Kahit papano. Pero malamig pa rin ang kamay ko.
Nasa jeep na. Nag-rosary. Pilit kong sinu-suppress ang kaba. Naki-ipod kay Rich. Pumikit para matulog pero kinakabahan pa rin deep inside.
There we go. Eto na ang Laguna Provincial Jail. Una kong hinanap ang CR. Tapos naglakad na kami. Ang laki pala nito? Nasaan yung mga selda? Ah, ayun. Nakatingin sila sa amin. Yung iba, nakangiti, yung iba, blank stares.
Kinabahan na naman ako.
Preparations. Lunch, make-up, vocalization, casting and binding rites. Fast forward na tayo.
Habang kumakanta, tinitingnan ko ang mga tao. Bakit bukod sa pagpalakpak, eh wala na silang reaksyon? I had this fear na baka wala kaming ma-move. Bakit ganoon? Ganito ba talaga dito?
May nakita ako sa bandang gilid, ate na namumula ang mata. Yes naman, umiyak siya sa O Hesus, Hilumin Mo. Okay! Nice one. Tuloy lang ang pagkanta.
Oo, aaminin ko, hindi perpekto ang pagkanta namin. May mga sablay na notes. Dynamics. Pero mapapansin ba nila yun, kung naka-focus sila sa mensaheng gusto naming ipahatid?
Pumapalakpak sila. Tapos tumatahimik. Hanggang sa huling kanta, ganoon lang ang napansin ko.
Tapos na ang concert proper. Masaya ang ambiance ng paligid. Natuwa sila sa amin. More! More! More! Syempre uto-uto kami, kumanta pa ng mga Lisieux classics. Palakpakan. May nagperform pa para sa amin. Nakakatuwa. Masaya sila sa pagpe-perform para sa amin.
Na-move kaya namin ang mga taong 'to?
Misa na. Personally, inisip kong kasing importante ito nung concert proper. Highest form of prayer ito, right? Okay naman lahat. Mainit sa pwesto ko, pero di pwedeng mawala ang concentration ko dahil doon.
Now, my favorite part. Nakapila kaming pumasok sa mga compound. Nakapila, parang field trip lang. Grabe yung pagwelcome nila sa amin. Pinapasok pa nila kami sa mga selda nila.
Mabababa yung ceiling (?) ng mga selda. Kapag tumayo ka, mahahawakan mo yung ceiling. Masikip din dahil marami silang namamahay doon. Sabi ko sa sarili ko, kung ako ang mga taong ito, hindi ko kakayanin dito.
But you know what? Never had I expected the "joy" I felt from the compounds. Were they fronting? Nagpapanggap lang ba silang masaya dahil nandoon kami? Hindi eh. May joy pa rin despite... everything. O baka natuwa sila dahil binisita namin sila? May narinig pa akong bumulong, "Ang babait naman ng mga batang ito.." Pagkarinig ko, naisip ko bigla, Ate, you never know kung gaano kabulok ang pagkatao ko...
Yes, we are simple sinners who received God's grace. And now we are here to spread the good news.
Dalawang bagay ang na-realize ko. Una, I am blessed given the physical freedom to do what I ought to. Pangalawa, they are blessed, given the joy and hope despite where they are.
Na-realize ko kung gaano ako kabulok. Na-realized ko din kung gaano ako ka-blessed.
Joy and hope, meron ba ako nun? Eh konting frustrations lang, nagtatampo na ako sa Diyos? Sila nga, tingnan mo ang kalagayan nila, pero masaya pa rin sila. Eh ako? Sabi ko nga sa'yo, bulok ang pagkatao ko. Kung hindi lang ako anak ng Diyos, I am no good than a trash that needs to be thrown.
We went home with sweet smiles.
Kinagabihan, nakausap ko si Rich. At ang sabi niya, marami daw ang naiyak! Hindi lang namin kita dahil nasa unahan kami. Pero yung mga nasa gilid, kita nila yung mga reaksyon ng mga tao.
So ayun, from my point of view, parang kebs lang sila. Pero hindi naman pala. At bigla kong naisip, yung mga umiiyak lang ba ang na-move? We never know. We can never measure if we move hearts, or if God moves hearts through us. GOD KNOWS. We just have to follow His will.
Ilang araw na lang at isa pang laban ang haharapin. Restage naman. Now it's a different approach. The UPLB is a different battlefield.
Pero kakayanin natin!
Prayers at matinding preparations ang kailangan.
Ora et labora!
Salamat, Panginoon, sa paggamit Mo sa mga tinig namin.
Ilang buwan itong pinaghandaan. Maraming luha ang naiiyak ng mga tao. Pero sa kabila ng lahat ng hirap, God's plan still reigned. NATULOY ANG ALAY MUSIKA XXV IMMERSION.
The night before immersion.
1:30 AM na hindi pa ako tulog. Nagtatalo ang utak ko kung magde-data gath pa ako ng 8-10 AM, 10 AM kasi ang calltime ng Lisieux. I texted my partner.
"Jeric, sorry di na talaga kaya ng 8-10 bukas. Sobrang hapit na ng sched eh. Concert na kasi ng Lisieux bukas."
Pumayag naman yung partner ko na siya na lang ang pumunta (pero di din siya nakapunta). Naisip ko, marami pa akong aayusin kay Cabs. Ihahanda ko pa ang mga dadalhin. Isa pa, ayokong humarap sa mga bilanggo na haggard ako.
Anyway, dumating ako sa chapel ng maaga. May Lisieux na. Unti-unting dumami ang mga tao. Nagkantahan. Nagdasal sa PEA. Nagpraktis ang mga soloists. Ooops, bakit natataranta sina Roent, Ninya at Vince? Kinakabahan ako.
Na-appease ako nung pinag-pray kami ni Brother. Kahit papano. Pero malamig pa rin ang kamay ko.
Nasa jeep na. Nag-rosary. Pilit kong sinu-suppress ang kaba. Naki-ipod kay Rich. Pumikit para matulog pero kinakabahan pa rin deep inside.
There we go. Eto na ang Laguna Provincial Jail. Una kong hinanap ang CR. Tapos naglakad na kami. Ang laki pala nito? Nasaan yung mga selda? Ah, ayun. Nakatingin sila sa amin. Yung iba, nakangiti, yung iba, blank stares.
Kinabahan na naman ako.
Preparations. Lunch, make-up, vocalization, casting and binding rites. Fast forward na tayo.
Habang kumakanta, tinitingnan ko ang mga tao. Bakit bukod sa pagpalakpak, eh wala na silang reaksyon? I had this fear na baka wala kaming ma-move. Bakit ganoon? Ganito ba talaga dito?
May nakita ako sa bandang gilid, ate na namumula ang mata. Yes naman, umiyak siya sa O Hesus, Hilumin Mo. Okay! Nice one. Tuloy lang ang pagkanta.
Oo, aaminin ko, hindi perpekto ang pagkanta namin. May mga sablay na notes. Dynamics. Pero mapapansin ba nila yun, kung naka-focus sila sa mensaheng gusto naming ipahatid?
Pumapalakpak sila. Tapos tumatahimik. Hanggang sa huling kanta, ganoon lang ang napansin ko.
Tapos na ang concert proper. Masaya ang ambiance ng paligid. Natuwa sila sa amin. More! More! More! Syempre uto-uto kami, kumanta pa ng mga Lisieux classics. Palakpakan. May nagperform pa para sa amin. Nakakatuwa. Masaya sila sa pagpe-perform para sa amin.
Na-move kaya namin ang mga taong 'to?
Misa na. Personally, inisip kong kasing importante ito nung concert proper. Highest form of prayer ito, right? Okay naman lahat. Mainit sa pwesto ko, pero di pwedeng mawala ang concentration ko dahil doon.
Now, my favorite part. Nakapila kaming pumasok sa mga compound. Nakapila, parang field trip lang. Grabe yung pagwelcome nila sa amin. Pinapasok pa nila kami sa mga selda nila.
Mabababa yung ceiling (?) ng mga selda. Kapag tumayo ka, mahahawakan mo yung ceiling. Masikip din dahil marami silang namamahay doon. Sabi ko sa sarili ko, kung ako ang mga taong ito, hindi ko kakayanin dito.
But you know what? Never had I expected the "joy" I felt from the compounds. Were they fronting? Nagpapanggap lang ba silang masaya dahil nandoon kami? Hindi eh. May joy pa rin despite... everything. O baka natuwa sila dahil binisita namin sila? May narinig pa akong bumulong, "Ang babait naman ng mga batang ito.." Pagkarinig ko, naisip ko bigla, Ate, you never know kung gaano kabulok ang pagkatao ko...
Yes, we are simple sinners who received God's grace. And now we are here to spread the good news.
Dalawang bagay ang na-realize ko. Una, I am blessed given the physical freedom to do what I ought to. Pangalawa, they are blessed, given the joy and hope despite where they are.
Na-realize ko kung gaano ako kabulok. Na-realized ko din kung gaano ako ka-blessed.
Joy and hope, meron ba ako nun? Eh konting frustrations lang, nagtatampo na ako sa Diyos? Sila nga, tingnan mo ang kalagayan nila, pero masaya pa rin sila. Eh ako? Sabi ko nga sa'yo, bulok ang pagkatao ko. Kung hindi lang ako anak ng Diyos, I am no good than a trash that needs to be thrown.
We went home with sweet smiles.
Kinagabihan, nakausap ko si Rich. At ang sabi niya, marami daw ang naiyak! Hindi lang namin kita dahil nasa unahan kami. Pero yung mga nasa gilid, kita nila yung mga reaksyon ng mga tao.
So ayun, from my point of view, parang kebs lang sila. Pero hindi naman pala. At bigla kong naisip, yung mga umiiyak lang ba ang na-move? We never know. We can never measure if we move hearts, or if God moves hearts through us. GOD KNOWS. We just have to follow His will.
Ilang araw na lang at isa pang laban ang haharapin. Restage naman. Now it's a different approach. The UPLB is a different battlefield.
Pero kakayanin natin!
Prayers at matinding preparations ang kailangan.
Ora et labora!
Salamat, Panginoon, sa paggamit Mo sa mga tinig namin.
0 comments:
Post a Comment