Kaya ko naman.

Kaya kong mabuhay nang wala ka.

Kayang kaya kong mabuhay nang wala ka
Hindi nga lang masaya.
Pero kaya ko naman.
Pero hindi masaya.
Para lang akong isang bulaklak
Na minalas na tumubo
Sa malilim na dako ng mundo,

Sa ilalim ng mga bato.
Mabubuhay naman ito
Kahit wala ang sikat ng araw
Yun nga lang, hindi ito tatayog

Lalaki itong matamlay,
At yuyuko ito hamambuhay
Gaya ng pagyuko ko
Simula noong araw na nawala ka.

Kaya kong mabuhay nang wala ka
Kaya ko, hindi nga lang masigla
Pero kaya ko naman.
Pero hindi masigla.
Para lang akong isang bata
Na nalulungkot sa loob ng bahay

Dahil di maubos-ubos ang ulan.

Nakadungaw lang ito sa bintana,

Naghihintay na magliwanag.

Parang ako ang batang ito
Na nabubuhay sa paghiling
Na tumila ang sana ang bagyo —
Ang walang katapusang bagyo —
Noong nawala ka sa buhay ko.

Kaya kong mabuhay nang wala ka
May buhay pa rin ako, pero walang halaga
Pero may buhay pa rin.
Wala nga lang halaga.
Para lang akong kung sino man siya
Na bumubungad sa akin
Sa harap ng salamin.
Nabubuhay naman siya,
Kumakain, natutulog, pumapasok,

Buhay, pero walang halaga.

At hindi ko siya kilala.

Dahil ang kilala kong siya
Ay yung pagkatao niya
Noong hindi ka pa nawawala sa buhay niya.

Kaya kong mabuhay nang wala ka
Pero hindi masaya.
Kaya kong wala ka sa araw-araw
Pero walang sigla.
Pero kaya ko namang mawala ka.
Yun nga lang, wala nang halaga.

At kaya kong mabuhay nang wala ka
Pero habambuhay akong hihiling

Na sana,

Sana,

Sana,

Hindi ka na lang nawala.